سید علی طاهری

السَّلَامُ عَلَى عَوْنِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الطَّیَّارِ فِی الْجِنَانِ حَلِیفِ الْإِیمَانِ وَ مُنَازِلِ الْأَقْرَانِ النَّاصِحِ لِلرَّحْمَنِ التَّالِی لِلْمَثَانِی وَ الْقُرْآنِ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ قُطْبَهَ النَّبْهَانِیَّ
نوهی جعفر طیار بود. شیر از دختر شیرخدا نوشیده بود. کسی که زینب مادر او باشد، برای حسین کشته خواهد شد؛ این یک امر حتمی است.

عبدالله دو فرزند خود؛ محمد و عون را به یاری حسین علیه السلام فرستاد و سفارش کرد که از آن سرور دفاع نمایند.روز عاشورا فرا رسید علی اکبر با رفتنش همه را داغ دار کرده بود دیگر وقت فداکاری زینب رسیده بود، اما جهاد اعظمی بر عهده ی زینب بود که تازه از شام عاشورا تا شام پر بلا بود. اما در بین کشتگان کربلا هم باید از زینب کبری علیهاالسلام نشانی باشد.عون را فراخواند و چشمانش را که دید فهمید که خودش تشنه تر است به شهادت ؛ موهایش را شانه زد و لباس رزم بر تنش کرد و خدمت برادر رسید که یا ایها العزیز تقبل منی هذا القلیل،مادر و پسر و حسین باهم گریستند و برادر هدیه خواهر را رد نکرد و اذن میدان داد ، عون عازم میدان جهاد شد و در هنگام جنگیدن این رجز را خواند:
انْ تُنْکِرُونى‏ فَانا ابْنُ جَعْفرٍ شهید صِدْقٍ فِى الجنانِ ازْهَرِ

یَطیر فیها بِجَناح اخْضَرِ کفى بِهذا شَرَفاً فِى الْمَحْشَرِ
اگر مرا نمى‏شناسید، من پسر جعفر هستم که از روى صدق شهید شد و در بهشت نورانى است؛
با بال سبز در بهشت پرواز مى‏کند و همین شرافت مرا، در محشر کافى است.
او در نبرد خود، سه سواره و هجده پیاده از نیروهاى دشمن را به هلاکت رساند و سرانجام توسط عبداللَّه بن قطنه طائى به شهادت رسید.

چون خبر شهادت فرزندان عبدالله به او رسید گفت: «انا لله و انا الیه راجعون» یکی از غلامان آن جناب به او گفت: «این بلا بهخاطر حسین علیه السلام بر سر ما آمده است.» عبدالله با شنیدن این حرف ناخوشایند به او فرمود: «ای پسر بدبو! آیا دربارهی حسین علیه السلام چنین مى‏گویى؟ به خدا سوگند اگر در حضورش بودم، دوست داشتم که در رکاب او شهید شوم. به خدا سوگند بر شهادت فرزندانم افسوس نمى‏خورم و شهادت آنها در کنار برادر و پسر عمویم مایه تسلى خاطر من است.» سپس رو به حاضران کرد و گفت: «حمد و سپاس خداى را که در شهادت حسین علیه السلام مرا صبر و دلدارى داد و اگر خود نتوانستم او را یارى کنم، فرزندانم او را کمک کردند.»
نقل است که زینب سلاماللهعلیها؛ همان شیرزنی که خود را بر نعش مطهر علیاکبر علیهالسلام انداخت و شیون سرداد، در قتل اولاد خود حتی از خیمه نیز بیرون نیامد. هم از این حیث که حسین علیهالسلام را خجلتزده نبیند، هم از این حیث که خجالت میکشید از بضاعت خود.

النَّبْهَانِیَّ السَّلَامُ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الشَّاهِدِ مَکَانَ أَبِیهِ وَ التَّالِی لِأَخِیهِ وَ وَاقِیهِ بِبَدَنِهِ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ عَامِرَ بْنَ نَهْشَلٍ التَّمِیمِیَّ.
سلام بر محمد بن عبدالله بن جعفر آن که در کربلا به جاى پدر حضور یافت و پس از برادر به شهادت رسید و بدن خود را سپر بلاى او [امام حسین علیه السلام‏] قرار داد. خدا لعنت کند کشنده او عامر بن نهشل تمیمى را.
درود خدا بر زادهی زینب کبری سلام الله علیها. درود برمحمد که تن را برای خال، از جان خالی کرد. درود بر او که شیر بود و شیر از دختر شیر نوشیده بود. سلام بر او که همراه برادر خود جان به حسین علیه السلام ارزانی کرد. سلام بر او که مادرش بر او نوحه نکرد. سلام بر زاده ی کرامت. سلام بر ادب آموختهی دامان شجاعت. سلام بر محمد بن عبدالله.
مادر محمدبن عبدالله بن جعفر طیّار، حضرت زینب کبرى علیها السلام است.از مدینه به همراه مادر و برادرش امام حسین علیه السلام را همراهی کرد.
روز عاشورا پس از شهادت برادرش عون، زینب کبری آخرین سرباز خودش را آماده کرد و به خدمت برادر فرستاد.امام حسین علیه السلام هدیه دیگر شریک جهادش را بوسید و روانه میدان کرد. وى به میدان مبارزه شتافت و چنین رجز خواند:
أشْکُو إِلَى اللّهِ مِنَ العُدْوانِ فِعالَ قَومٍ فى الرَّدى عِمیانِ‏
قَدْ بَدَّلوا مَعالِمَ القُرآنِ وَ مُحکَمِ التَّنزیلِ و التَّبیان‏
وَ أَظهَروا الکُفرَ مَعَ الطُّغیانِ‏
به خدا شکایت مى‏کنم از کردار گروهى که کورکورانه به سوى هلاکت مى‏روند؛
همان‏ها که نشانه‏هاى قرآن را دگرگون و بیان محکم تنزیل را تغییر داده‏اند؛
و کفرو طغیان و سرکشى را آشکار ساختند.
وى پس از کشتن ده تن توسط عامر بن نهشل تمیمى به درجه رفیع شهادت نایل آمد. زینب کبری علیهاالسلام که برای هر شهیدی برادر را همراهی میکرد این بار سنت شکنی کرد چراکه دوست نداشت چشم در چشم حسین علیه السلام شود و از کمی سربازانش شرمنده بود و تنها شهادتی بود که شادمان بود چراکه توانسته بود برای برادر کاری کند.خدا قاتلانش را لعنت کند.