مردی که مسوولانه به محیط زیست می نگرد

صبح که از خواب برمی خیزد طبق معمول لباس کار و مقداری غذا بر می دارد و با ماشین سمند آخرین مدلش خود را به محل کار می رساند.

البته محل کار او با بقیه زمین تا آسمان فرق می کند، تنها خودش هست و خودش، در دو شیفت کار می کند و هیچ حقوق مادی دریافت نمی کند.

۱۶ سال است که محل کارش، طبیعت و روستاهای دورافتاده است، بی مزد و مواجب خودش را وقف طبیعت کرده تا خاک ، این امانت بزرگی الهی را از زباله پاکسازی کند و جانی دوباره به تن رنجور گیاهان دهد.

” جواد قریب” که مستحق دادن لقب ˈبزرگ مرد محیط زیست ایرانˈ است،...

متولد سال ۱۳۳۳ بروجرد است و با اینکه بازنشسته می باشد و یک باب مغازه در بهترین نقطه شهر بروجرد دارد، اما شانزده سال است که هر روز و بطور مرتب به تنهائی به روستاهای دور دست بروجرد می رود و یک تنه زباله های رها شده در دشت و صحرا را در کیسه هائی که همراه دارد، جمع می کند.

زباله هایی که پس از خوشگذرانی و طبیعت گردی در ایام تعطیل توسط دیگر خانواده ها، گاهی سهوا و گاهی عمدا در طبیعت رها شده و راه تنفس گیاهان و درختان را بسته و رودخانه های جاری و زلال را به گنداب تبدیل کرده، دانه به دانه با دستان این دوستدار طبیعت برداشته می شوند.

او زمین را امانتی در دست انسان می داند و می خواهد که این امانت همیشه پاکیزه باشد، ۱۶ سال است پاکسازی طبیعت را سرلوحه فعالیت های زندگی خود قرار داده، تنها به خاطر شنیدن صدای پرندگان و آبهای جاری در رودخانه ها، دیدن درختان و سبزه ها و کوه های سر به فلک کشیده روانه طبیعت دوردست.

او از همکاری خانواده اش صحبت می کند و از اینکه اعضای خانواده نیز دوستدار طبیعت هستند و گاهی او را همراهی می کنند، ابراز خرسندی می کند.

جواد غریب افزود: روزانه از ساعت حدود ۱۰ صبح الی ۶ یا ۷ غروب کار پاکسازی طبیعت را انجام می دهم و در زمستان بخاطر اینکه زباله ها زیر برف ها مخفی می شوند، کارم سخت تر است.

وی اضافه کرد: این کار به حدی برایم لذت بخش است که در هر کجای کشور باشم دست به کار پاکسازی طبیعت می شوم.

قریب افزود: اکثر مردم و اهالی روستاها فکر می کنند که این شغل من است، وقتی برای شان توضیح می دهم که من زباله هائی را که آنها در طبیعت رها می کنند را جمع می کنم تا کره زمین بیشتر از این آلوده نشود، تعجب می کنند.

باید بر دستان این گمنامان محیط زیست و امانتداران الهی بوسه زد که دردورانی که همه مردم دغدغه معیشت و کسب و کار را داشته و با زندگی دست و پنجه نرم می کنند، دغدغه حراست از طبیعت را دارند تا نسلهای آینده نیز ازا ین نعمت خدادادی بهره مند شوند.

براستی چه خوب بود اگر همه مردم و یا واقع بینانه ،از هر خانواده تنها یک نفر نسبت به مسایل زیست محیطی و بهداشت محیط احساس مسوولیت می کرد، آنوقت هر روز از رسانه ها شاهد بیان یک معضل جدید زیست محیطی و تهدید سلامت مردم و گیاهان و جانوران نبودیم.

باید بدانیم که طبیعت و محیط زیست یکی از عمده پناه گاه هایی است که می توان پس از ساعات پرمشغله ی زندگی ، تنش ها و فعالیت های روزمره برای تقلیل استرس های روانی و روحی به دامان آن رهسپار شویم و این حق همه ی انسان ها است که از این موهبت الهی به اندازه ی ما بهره ببرند و نباید با ریختن اشیای اضافی و زباله در آن این حق الناس را نادیده بگیریم.

منبع : ایرنا